Chámome Jesús Espiño Gandón. Nacín no 1948 na aldea de A Camposa. Xubileime polo mar e son pensionista dende o 2008. A día de hoxe, penso que xa me quedan poucos telediarios. Antes de palmala quero deixar unha modesta testemuña: levei unha dura e difícil vida, pero chea de intensidade, ben condimentada (e isto dígoo porque fun cocinillas nun bacallaeiro uns trinta anos) e aliñada con momentos felices e con trouleadas moi divertidas. Estou solteiro e, aínda que tiven algún amor, non teño fillos recoñecidos. Hai linguas babosas que me endelgaron unha filla, pero ninguén reclamou nada de nada.
Son fillo de solteira. Miña nai, despois de parirme, casou con outro home e alumeou outros dous rapaces. Polo que souben anos máis tarde, o meu pai biolóxico era da aldea de Covas e chamábase Juan, máis coñecido coma Xan O Pericán (o alcume acaíalle que nin dios), que casou cunha muller de Berrimes, co que tivo outro chaval. Polo tanto, teño tres medio irmáns e sempre sentín un grande afecto polos tres.
Cando cativo, todos me dicían O Susiño, porque era o máis pequecho da cuadrilla que formabamos os do noso lugar e os veciños máis próximos. Daquela, non destacaba nin na escola nin nos xogos. En cambio, era moi hábil agatuñando os piñeiros, especialidade na que tombaba a todos os meus competidores, porque non tiñan nin as mans nin as pernas tan potentes coma as miñas, e ademais eran máis lentos e pesados. Pero até desta miña cualidade sacaban vantaxe aquela tropa de abusóns. Cando con 10-12 anos iamos ás piñas no verán, quen gabeaba ás árbores era eu. Os compañeiros xuntaban as piñas e enchían os sacos, mesmo o meu. Unha vez, cando baixei e carguei o saco nas costas, notei que pesaba unha barbaridade. Marchaba de último. Pareime, mirei e vin que no fondo da saqueta había uns candullos de moito carallo. Eles estaban moi afastados de min cando lles empecei a chamar cabróns, fillos da... E fartáronse de rir de min.
Cando alcancei a idade de 14, a miña nai mandoume para a casa da súa irmá, que vivía en Sanse, en Trincherpe, unha vila de Pasajes de San Juan. Aló embarquei por vez primeira para ir ao bacallau. Daquelas longas campañas nos bancos de Terranova, nestes intres só me lembro dos marabillosos días e noites que pasabamos en Saint-Pierre: mulleres, cubatas, porros e mesmo algunhas raias de farlopa, tan gordas coma os dedos das nosas mans, que parecían gadoupas endurecidas nas augas xeadas do Atlántico Norte.
Bautizáronme dúas veces máis. A primeira, na comisaría de Sanse, onde fun parar cando a pasma rexistrou o noso camarote e atopou un feixe de marijuana. Era do compañeiro. Cando me interrogaron, o poli díxome: «Jesús Mari, ¿dónde pillasteis la maría?». Mentres pensaba que non sabía que o meu nome en vasco era Jesús Mari, antes de que contestara que non sabía, xa lambín a primeira hostia. Infláronme a cara a hostias, pero non delatei o meu colega. Tampouco considerei as consecuencias. O compañeiro foi para a cadea e a min despedíronme. Como xa escoitara algunha vez, recordei que endexamais se perdoa o feito de ser asociado, por exemplo, con pequenas fechorías, polo demais, moi comúns.
Regresei á aldea. E pouco tempo despois, un amigo buscoume traballo nun bar de Cesures. Naquela barra feita de grandes táboas, varei en seco coma un vello barco até que chegou a idade para me xubilar. E foi naquel peirao de madeira onde me bautizaron por terceira vez. Foron os mesmos que de cativos ateigaron o meu saco de piñas de candullos. Puxéronme o nome de O Fuchicón. Pero déronme a ocasión de tomarme o desquite. Unha noite, convideinos a unhas raias de farlopa ben completas, pero eran da cal que raspei coa navalla na parede daquela descunchada cociña. Gustoulles moito.