Decembro, día 16. Sábado de vento e choiva. Pola noite chegaches tarde á casa. A túa nena durmía fondamente cando entraches na habitación. Durante uns minutos miráchela. Pousaches os teus ollos sobre o seu pelo, que brillaba recortado na penumbra. Sentaches na cadeira de orellas que está cerca da entrada do cuarto. Pouco tempo despois caíches nunha especie de fantasía. De súpeto, escenas da vosa vida xuntos fulguraron coma estrelas proxectadas na sala da túa memoria: nunha, estabades os dous quentándovos a carón da humilde cociña de ferro, escoitando os estalos da leña que ardía lentamente. A continuación, coma unha melodía afastada foron achegándose a ti outros recordos do pasado: como aquela ocasión na que fuxirades por vez primeira a un pequeno hotel de Portugal para pasar o día de Nadal. Miraches outra vez para ela, e, coma naquela afastada festividade, volviches sentirte orgulloso e feliz de estar ao seu lado.
E un pouco máis tarde percibiches a brancura da súa cara recosta contra da almofada. E despois comezaches a pensar na neve. E de seguido lembraches que había poucos días que unha das túas musas che dixera que a neve era coma unha muller vestida de noiva. E entón recordaches que de pequeno sempre soñabas con vivir unha Noiteboa nevada, coas casas da aldea e os campos cubertos dun pulcro manto branco, coas árbores ateigadas de folerpas. Soñabas que percorrías os camiños montado nunha raposa xogando cos amigos e os veciños a unha interminábel guerra de bolas de neve...
E, como se lle estiveses contando unha historia da nenez á túa dona durmida, comezaches a falar só e suavemente así: O Nadal era a nosa gran alegría no longo, frío e escuro inverno. Que sabiamos nós de Papá Noel? Nada. Nós eramos de Noiteboa, Noitevella e Reis Magos. Eses eran os días máis ilusionantes para nós. Eran os días de rebuscar nos currunchos de toda a casa, eses cornechos onde as nosas nais agochaban as pasas, as améndoas, os chocolates, os turróns, os caramelos,... Ah, vellos compañeiros, lembrádesvos da rama con caramelo das botellas de anís confeitado? Poucas máis cousas tíñamos, pero, acaso non eramos felices deste xeito?
Sabías que por ter nacido cerca do mar parecía difícil vivir un Nadal branco. Mais seguiches soñando ano tras ano con ver as árbores cargadas de neve, cos campos brancos e non verdosos como era habitual, cos palleiros coma bonecos coroados cun brillante gorro nevado refulxindo cara ao poñente, cara aos prados da chaira dos Fríos. Soñabas con esa noite emotiva respirando hospitalidade, chea de alegría e risas, pero ás veces tamén salpicada de bágoas polas caras que faltaban nas mesas. Neses días nos que amosabamos a nosa mellor bondade, mesmo cos que nos caían mal. Todo iso que conformaba unha tradición xenuína entre nós, que aínda pervive dun xeito latente, unha entrañable tradición que nos legaron os antepasados e que aínda nos latexa nas casas por debaixo do escepticismo e materialismo rampante destes nosos tempos.
Pensas. Si, no seu intre, o Nadal foi un acontecemento. Non só porque partiu en dous a historia, senón porque ademais nos transformaba a todos en mellores persoas. Naqueles tempos da túa infancia, cando vos conformabades con pouca cousa, criades cegamente que os pastores e os Magos de Oriente souberon orientarse baixo un ceo xélido cara ao presebe nas aforas da cidade de Belén, onde tivera lugar o nacemento da Boa Nova, como agora mesmo o saben facer os vellos, os famentos, os esquecidos e humillados do noso tempo. Felicidade, ventura e longa vida para todos.