Avariación do prezo da vivenda tras cada fenómeno social sempre é un atractivo reclamo periodístico e un dos termómetros do estado do paciente, e que nunca concordan uns estudos con outros, porque temos un mercado moi volátil. Se países como Holanda ou Alemaña nin se propoñen analizar estes datos por entender a vivenda como unha necesidade básica moi regulada, en España mantémonos na eventualidade dun mercado libre que regula, a golpe de oportunidades, algo que non debía ter flutuacións no tempo.
Manexamos informes que falan de baixadas do 25 %, outras máis prudentes do 15 % e ata outras máis emocionais que nos din que nada cambiará trala crise pandémica. Non se pode xeneralizar, nin se pode facer vaticinios seguros porque non vivimos un fenómeno similar nunca. Así como a crise do 2008 foi agónica e moi prolongada no tempo, din que a do coronavirus é traumática pero de curta duración. Sabemos que o mercado depende moito da demanda, e esta da seguridade laboral e do paquete de potenciais compradores, e descoñecemos o impacto social que vai ter a crise que comeza.
Podemos afirmar que hai cidades como Santiago ou Coruña que permanecen indiferentes aos bandazos inmobiliarios, e sabemos que as que máis van sufrir son as pequenas localidades da costa, polo efecto da segunda residencia. Non teño claro que o prezo da vivenda baixe de xeito harmónico, pero si sei que hai gangas, porque os especuladores están arruinados e os bancos quérense desfacer do excedente de activos inmobiliarios da crise anterior, aos que aínda non lle deron saída.