OParque Nacional das Illas Atlánticas, que inclúe os arquipélagos das Cíes, Ons, Sálvora e Cortegada, dende a súa posta en marcha no ano 2002 representa a máxima categoría de protección, da lexislación vixente, dos ecosistemas litorais atlánticos, ligados a áreas costeiras e á plataforma continental eurosiberiana, de alto interese ambiental tanto na súa parte emerxida como sumerxida.
Máis non só iso, senón que dende que a humanidade chegou ao pé deste epicentro do océano Atlántico, teimou por conquistar os cumes litorais e insulares. Deste xeito puxo en marcha, pedra a pedra, os primeiros pasos da historia, tan antiga, que se confunde coa lenda. Así chegan a nós, desfigurados, feitos antigos mais que testemuñan o vellos que son os nosos camiños da terra e do mar. Como aquela lenda que fai protagonista ao propio Xulio César, describindo como foi corrido a pedradas polos erizanos dende a ría ata as illas, outros din que foi perseguindo aos herminios que se refuxiaron alí, en todo caso, tempos de cando as liortas aínda se solucionaban a golpes.
Os incuestionables valores ambientais marítimo-terrestres das illas atlánticas, e a súa bagaxe histórica, son argumentos que permiten impulsar a declaración destes enclaves a ser Patrimonio da Humanidade. Aínda que, á par da propaganda e da autocomplacencia institucional, haxa que corrixir algúns defectos colaterais relacionados coa mesma ambición do César: chegar ás illas, aínda masivamente, por enriba de todo.
Mais, non están todas as que son, na propia declaración de Parque Nacional quedaron atrás outras illas e arquipélagos do noso litoral, non menos importantes, nin con menos valores ambientais, e seguro que actualmente moito máis salvaxes. Nin tampouco teñen menos historia nin menos lenda. Ou acaso non é de mención a expulsión das serpes polo Santo?, baixo aquelas palabras: Eu Santo Hadrián libérovos das serpes e desde hoxe nunca máis ás Sisargas irán.
Arremendando A miña Santiña de Rosalía Castro, imploraremos, turrando sal polas costas: hai que santiño, hai que santón, pra ir ás Sisargas leva barquiño e marmitón, a ver se rachamos con aquela maldición, non sexa o motivo de que os xestores tampouco vaian ás illas, ou sexan vítimas de calquera mesta néboa sobre o cabo, como a que provocou sorbe Irlanda o vello meigo milesiano Armeguín, e lles oculte o tesouro das Sisargas aos seus ollos.