Imos empezar cun copia e pega: Se do torreiro da festa, eu fose sempre a primeira, en sacare a bailar aos mociños, mociñas desta noite mesta. Se debullase as espijas, cas uñas lonjas de gata, e da horta só apañase as espiñas; e a mala herba que me mata: A miña tatara-tatara-tatara-tataravoa estaría contenta.
Si, é a letra dunha das mellores cancións das Fillas de Cassandra, ese extraordinario dúo (e grupo no escenario) de mulleres que beben da tradición e danlle unha volta case trance con esa forza que me lembra á de bater na eira coas forquillas cando mallamos e mallaban as fabas ou o trigo na eira, á de subir a herba seca a pulso ao carro e á barra, a de axudar a nacer os cuchos nas cortes, á de peneirar no cribo a ramada das fabas luxadas no medio de setembro, a de carrexar na cabeza feixes de verzas, a de arrincar os nabos na mesma terra na que houbo castañas, a de cargar as galladas de aveas molladas e levalas dereitas cara a pía da corte. A mesma forza de subir a bañeira de cinc á cabeza, sobre o mulido, cargada de roupa lavada na beira do río. A forza de aguantar do xugo das vacas mentres outra persoa a pon a xeito na volta da cabezalla, ou a de soster as caínzas antes de saír da casa. De coller o ranqueiro para arrincar chotas de esterco de vaca, de porco, de galiña e de coello, ben máis mol.
Toda esa forza que sempre vimos nelas, e quixemos, e admiramos, salta en nós con eses temas das de Cassandra, con ese bun-bun electrónico que semella un berro atávico. E así cantan: Se nos visen no palco, coa forza dun vendavale, non sei ben se chorarían, ou ben subirían con nós a cantare. E si, a tataravoa estaría moi contenta.