O realizador Carlos Amil lembra o importante papel xogado polo guionista e profesor de Tui na profesionalización do cinema galego. Daniel Domínguez faleceu na madrugada do domingo 29 de novembro
05 dic 2020 . Actualizado a las 05:00 h.Cando coñecín a Daniel Domínguez na casa de Manolo González a mediados dos anos 80 do pasado século foi unha conmoción que perdurou o resto da miña vida, e daquela estaba moi lonxe de adiviñar canta andaina compartida ían anoar os nosos pasos na procura dun tecido nos farrapos da, daquela, incipiente cinematografía galega. Coa inestimable mediación de Manolo González, Daniel e máis eu formamos parte do primeiro claustro que habería de levantar a EIS (Escola de Imaxe e Son), un proxecto tantas veces soñado, e de tan forte pegada aínda hoxe. O tecido industrial e creativo que alimenta as producións audiovisuais galegas dende aquela formouse ao abeiro do xeneroso talento que espallaban profesores como Daniel en cada unha das súas clases, ás que asistín de ouvinte en moitas ocasións, atraído polo arrouto apaixonado da súa voz cando eu atravesaba o corredor da EIS.
Secuestreino no verán de 1993 en Ponte da Lima, en Portugal, para escribir o guión de Blanca Madison. Alén da febril escritura da miña primeira longametraxe, as interminábeis conversas nocturnas dun verán de moitísima calor selaron a miña profunda admiración pola súa humanidade. O maxisterio de Daniel estendeuse ao Máster en Produción Xornalística e Audiovisual con sede en La Voz de Galicia, e tamén en Voz Audiovisual traballou escribindo guións para series punteiras emitidas na TVG como Mareas vivas, As leis de Celavella e outras que forman parte xa da cultura televisiva deste noso recuncho.
Daniel era vehemente, apaixonado, e cando se prendía arremuiñaba o aire, xeraba unha vertixe que nos facía levitar a todos cantos tiñamos a fortuna de gozar daqueles arroutos tan seus. Xenerosamente, moitos daqueles arroutos gardábaos para as xuntanzas anuais que faciamos na casa de Pepe Coira en Rábade parte daquel claustro orixinal da EIS. Tamén agasallaba con esa vehemencia a cantos o visitaban na fabulosa casa que Ángeles García deseñou e construíu para el en Teira, como un navío a sucar as ondas da imaxinación.
Hoxe, Daniel, conmocionado aínda pola nova da túa desaparición, teño a sensación de que, como nas mellores películas e novelas, escolliches agacharte entre secuencia e secuencia, ou entre capítulo e capítulo, para iluminar coa túa influencia a verdadeira esencia do narrado e do vivido e compartido. Sei que cada vez que un filme, un libro ou unha canción me emocione compartirei contigo esa marabillosa sensación que nos guía por carreiros sementados de pedras que, cada vez que as pisas, se transforman en alfombras voadoras, en tesouros agachados en illas só aparentemente inaccesíbeis, en cambios de ritmo que nos abren a espazos e conceptos que semellaban inexistentes. Nas nosas películas, libros e cancións non existe a palabra fin, porque despois de cada experiencia toca o intercambio emocional e fraternal, café mediante.
Na próxima película que vexa haberá máis dunha pregunta que, como sempre, converterase nunha escusa para que falemos das cousas de cada día, e me deixes, tamén como sempre, levitando. Falamos cando remate a película, Dani.