A produtora ferrolá di que cada película é un reto e defínese como unha curiosa insaciable
17 feb 2023 . Actualizado a las 05:00 h.Malia a distancia e os atrancos que adoitan perturbar as conversas con alguén que vai conducindo, Chelo Loureiro (Ferrol, 1958) impón o seu encanto e vitalidade para converter unha charla difícil nunha comunicación fluída e moi interesante.
—Parabéns! Xa debe ter un estante só para os Goya...
—Si, ha, ha. Esa noite dicíao: «Non é posible. Mañá vou espertar e verei que foi un soño», porque este Goya si que non o esperaba, aínda que si que o desexaba, pero sabiamos que era un ano de moita calidade. Nunca tantas películas de animación se presentaran. As cinco nomeadas eran moi boas e sobre todo tiñamos a Tadeo Jones, que sempre que se presenta, gaña.
—Pero gañaron vostedes.
—Si, e foi moi bonito. Algúns, no sector da animación, pensamos que os académicos teñen dúas varas de medir. Santiago Segura nunca tivo nomeamentos para as súas películas. Ten moita taquilla, pero non é un cine de autor susceptible de ser premiado. Pero na animación os académicos inclínanse máis polo cine familiar e é moi difícil que unha película como Unicorn Wars sexa votada. Por iso me pareceu que houbo un xiro na Academia, como unha maioría de idade.
—Como a definiría vostede?
—É unha película irreverente. O director Alberto Vázquez preséntaa como unha mestura entre Apocalypse Now, Bambi e A Biblia. É como unha bomba. Unha película punki.
—A verdade é que o público ten algún prexuízo fronte á animación.
—Eu teño amigos que nunca foron ver unha película miña, con iso dígollo todo. A min pásame co cine de violencia, non o vexo. As películas de animación son as que máis cartos fan, pero as familiares. A animación para adultos é outra cousa, aínda que en todas as partes do mundo hai xente á que lle gusta a animación. Dirixímonos a eles. Eu nunca gaño cartos coas miñas películas.
—As críticas son boísimas.
—Sen dúbida, o gremio dos xornalistas axudounos a gañar o Goya. Non houbo ninguén que a vira que non fixera unha crítica fantástica.
—Que prepara agora?
—A próxima película de Alberto [Vázquez], que é unha comedia de verdade. Satírica e neurasténica, un reflexo da sociedade.
—Que lle pareceu «As bestas»?
—Gustoume. É a primeira película que me gusta de Sorogoyen, ha, ha. Xa lle dixen unha vez que os seus filmes eran moi machistas. Este non o é. E é unha historia que pode pasar en calquera lugar.
—Vostede empezou a traballar en Navantia.
—Era moi nova. Cheguei con 22 anos, fun a primeira muller que entrou na oficina técnica. Daquela, era Bazán e faciamos todo tipo de barcos. Co ingreso na OTAN decidiuse que alí só se farían buques de guerra, e pensei en se tiña sentido seguir traballando alí. Cando entrei era a única muller nunha oficina con 200 homes. Ao principio, todos me miraban con lupa, pero cando viron que podía facer o mesmo que eles, tratáronme como unha máis. Pero ao mesmo tempo vía que estaba nunha gaiola de ouro e o da OTAN fíxome tomar a decisión.
—Non sería fácil.
—Non, porque daquela, en Ferrol, estar na oficina técnica de Bazán era o máximo. A miña familia non o podía entender. Todos din que estou moi tola, pero eu non podo facer algo se non me sinto ben. Teño que namorarme dos proxectos.
—Tamén pasou polo periodismo, en Sargadelos... Está agora ao fin no sitio adecuado?
—Eu entrei na animación despois de facer cantidade de actividades culturais en Sargadelos. Iso levoume a coñecer moi ben o mundo intelectual de Galicia, e pensei que podía facerse moi boa animación con todo ese talento. As miñas estadías en todas as empresas estaban entre cinco e seis anos, porque xa vía que o que facía era repetido e a min gústanme os retos. E, aquí, cada película é un prototipo, un reto.
—Vostede é unha activista do feminismo no audiovisual.
—Eu fíxenme feminista en Bazán porque penso que nunca estiven traballando con xente tan intelixente como os meus compañeiros daquela. Eran verdadeiros sabios, salvo en mulleres, das que non sabían nada. A miña mesa acabou convertida nun consultorio sexual, ha, ha. O cine é importantísimo na educación, porque a imaxe é o que se consome. Por iso montamos CIMA [Asociación de Mujeres Cineastas]. Os inicios foron difíciles ata que chegou o movemento Me Too, e por fin conseguimos os cartos. Agora xa estamos no 35 % do diñeiro público para proxectos dirixidos por mulleres.
—Celta ou Dépor?
—Rácing de Ferrol, por favor!
—Como diría que é vostede en poucas palabras?
—Unha curiosa insaciable.
—Defina Galicia, tamén en breve.
—Un país moi verde cheo de filósofas. Encántame a filosofía das mulleres do campo. A frase máis bonita que me dixo unha muller nunha aldea foi: «Quen me dese morrer por 15 días!». Sublime.
—A que lle gusta dedicar o tempo?
—Á parte do típico de ler e escribir, a min encántame coser e calcetar. Fago xerseis para toda a familia.
—E a cociña?
—Encántame tamén.
—De pequena pensaba que de maior sería...
—Exploradora ou algo así. Pero sabía que era un soño, non me tomaba moi en serio.
—O seu mellor momento do día.
—A mañá, ao espertar. Sinto que vou poder con todo.
—Unha canción?
—Puente sobre aguas turbulentas, de Simon & Garfunkel.
—O máis importante na vida?
—Vivila con paixón, non esperando polo que chega. Hai que tratar de ser feliz co que tes, non co que non tes.