Paseniño (ou non tan paseniño) o mundo perde autenticidade. Non me resulta posible estabelecer relación ningunha entre o son das chocas do gando na montaña e o vídeo dun youtuber facendo a mona. Supoño, ai, que isto é a globalización. Aquel é unha melodía chea de engado telúrico, como de lenda nórdica, que induce unha sensación auténtica e intemporal; este é unha gilipollez dirixida a parvos como o seu autor, que falan igual, pensan igual, visten igual, cada vez máis acríticos, incultos e domesticables. É o que hai. Mesmo Internet, esa deusa con nome de deusa, perdeu autenticidade. Unha tarde de finais do verán de 2005, volvendo de tomarlle o polbo en Santa Minia de Brión, ocorréuseme crear un blog (o de bitácora foi un fracaso léxico máis, un de tantos). Atendendo á miña condición de editor, e recollendo a relucente luva de McLuhan, bauticeino Fragmentos da Galaxia (Gutenberg, claro), un ciberespazo no que, en realidade con máis pena que gloria, estampei mil cen fragmentos, que recibiron un total de 300.000 visitas e 2400 comentarios. Unha peniña. Aos poucos, o imparable embate das redes sociais, que, como a cocacola conteñen substancias adictivas, foi acantoando a blogosfera e, agás irredutibles galos como o meu colega, amigo e editor Manuel Bragado e as súas excelentes brétemas, a meirande parte dos blogueiros de primeira xeración, arribados en pateira á comunicación global, fomos desertando dos nosos furanchos, decorados ao noso gusto, e acomodándonos á impersonalidade de Facebook ou Twitter, onde todo é igual, cadaquén non é ninguén senón un máis. Lembro un artigo de Fragmentos (2009) no que confesaba eu ter ingresado en Facebook e preguntábame que sentido tiña o meu indefenso blog. Non sei se a metáfora era válida: ante a alternativa de entrar nun local moi à la mode, a peteirar de aquí e de alá, e falar en cinco minutos con catorce persoas que nin se coñecen entre si sen rematar unha soa conversa, eu confesaba preferir un bareto de barrio e máis modesto, onde lle tes confianza e afecto ao patrón e podes gozar, afastado do mundanal ruído, dun chisco de repouso e un cafelito. Pero o bareto pechou porque, a verdade, no mundo global, o que un prefira ou deixe de preferir non computa.