Era un clásico: «Xa vos chegará o tempo». Atravesabamos as néboas da adolescencia e dicíannos que había un tempo por chegar. Un tempo que o curaría todo, un tempo onde todo encaixaría. Unha especie de Shangri-La onde nos asentariamos, anos máis tarde, en harmonía coas aspiracións do presente. A frase pretendía funcionar coma un ansiolítico, pero producía o efecto contrario. Non axudaba. Desconcertaba, alimentaba novas tensións. Agochaba as fraxilidades que se manteñen na idade adulta. Lembreina estes días cando me crucei cun grupo de adolescentes polo parque da miña rúa. Camiñaban arrastrando os pés, como ás atoutiñadas, medio desconxuntados, con esa expresión náufraga tan propia dunha etapa na que todo son abismos, confusións, intensidades que abrasan da mañá á noite. Eu tamén camiñei así, claro. Podo verme agora polo barrio coa perna dereita desprendéndome da infancia e coa esquerda ingresando na sala de espera da vida adulta. Preguntándome por ese tempo que nunca chegaba. Un informe da Universidade Complutense de Madrid insiste en que o suicidio segue a ser a principal causa de morte na adolescencia, e que os falecementos por esa causa aumentaron máis dun 32% entre o 2019 e o 2021. Os datos son alarmantes, igual ca este silencio que os envolve. Un silencio espeso, xelatinoso. Algunha vez falo do asunto cun rapaz de trece anos que sobrevive dentro de min, atrapado no corpo dun señor que anda descendendo cara aos cincuenta cunha colección de perplexidades que varían segundo os cambios na dirección do vento. Mirámonos no espello do cuarto de baño pola mañá e falamos. Falamos e dígolle que esa ferida que sangra no seu interior é a vida en estado salvaxe, abríndose paso, e que non dubide en pedir axuda cando o necesite, que todos temos noticia dos mesmos medos. Dígolle que non esqueza unha observación de María Negroni: «Existe un muro. Y atrás del muro estrellas, ocultas atrás de las estrellas. O tal vez eran fuegos, altos ecos visuales en dirección a la ceniza. (...) Todo ocurre a la vez, incluso el cielo, el bajísimo cielo en el que ardemos, con un pie en la eternidad y otro en el barro». E dígolle tamén, por suposto, que xa lle chegará o tempo. Que chega ese tempo e a vida vai quedando en algo que consiste en camiñar, sen máis, ao encontro dos outros: esas estrelas imprescindibles que avanzan en dirección á cinza.