Algunha tarde da infancia, apenas unha brétema que gardo na memoria, levo unhas zapatillas azuis e ando correndo coma unha chispa polo barrio de San Francisco, en Ourense. Non hai máis. Só iso. Unhas zapatillas azuis, unha carreira nerviosa e un serán auriense abrasador, polo verán. Pregúntome a miúdo por que esa imaxe permanece intacta no meu cerebro, conxelada en forma de fotograma, escindida dun conxunto maior que xa non lembro, desaparecida dun gran flash-back. Por que brilla tanto. Por que teima en resistir baixo as pálpebras. Por que co tempo vai collendo traza de vestixio exipcio, baixo a luz amarelada dun western crepuscular. Pero nunca atopo unha resposta. «Non quero ter a terrible limitación de quen só vive do que é susceptible de ter sentido. Eu non: o que quero é unha verdade inventada», escribiu Clarice Lispector. Miramos cara atrás e sempre nos estamos a contar unha historia. Un conto con inventos verdadeiros, un relato con verdades inventadas. Contámonos nun diálogo interno, sempre en garda, da mañá á noite, para acomodar a memoria ao que pretendemos ser agora. Outras veces, nun pasatempo velenoso de xuíces sen alma, contámonos coma narradores desapiadados, implacables cos nosos peores buracos negros. Capaces de traer ao presente vellas culpas e remordementos por enriba doutros materiais máis apracibles, sen conflito. E logo están as pezas soltas, os restos do naufraxio. O gran álbum das imaxes orfas. As estampas vagabundas, unhas zapatillas azuis. Eses triscos borrosos de pasado que aboian no recordo sen que un entenda por que seguen aí, por que sobreviviron ao relato de desamores, loitos, renuncias. «Dentro de min, faíscas de lume e a auga que o apagará», cantaba Franco Battiato. Vin as imaxes do hipnótico paseo dun exemplar de hamiltoni, unha lura xigante rexistrada por primeira vez en movemento. Nadaba preto das illas Sandwich do Sur. Un buque oceanográfico, construído en Vigo, gravou o seu calmoso garbeo. Dicía Henry Beston que os animais se moven nun estado perfecto, atrapados coma nós nesta rede da vida e do tempo, pero dotados coa extensión duns sentidos que outras especies perdemos ou endexamais tivemos. Sen pezas por encaixar. Sen verdades inventadas. Sen preguntarse, en Ourense ou no mar de Scotia, pola lóxica desorientada dunhas zapatillas azuis. Seguros de manterse a salvo, eles si, nun centro de gravidade permanente.