Julio César Castro Marcote, director do parador de Muxía: «Aquí está a alma da Costa da Morte»
GALICIA
Confía en que la instalación, que abrió sus puertas a finales de junio, será un «faro» para el turismo de la zona
10 jul 2020 . Actualizado a las 05:00 h.O parador da Costa da Morte semella un transatlántico que nace do seo da montaña muxiá de Lourido. Julio César Castro Marcote (Sardiñeiro, Fisterra, 1967) é o capitán desta nova nave, xurdida dos remorsos do Goberno polo naufraxio do Prestige e o abandono secular do Finisterrae atlántico. Castro Marcote mamou a vocación hostaleira no fogar natal, na Casa Lestón de Sardiñeiro, fundada en 1917 polos seus bisavós. Foi director dos paradores de Vilalba, Monforte e Santo Estevo de Ribas de Sil, e dende o 2008 do Hostal dos Reis Católicos. Agora emprende unha aventura esperada desde hai máis de tres lustros.
-Co naufraxio do Serpent chegou o primeiro faro electrificado de España, o de Vilán. É isto tamén un faro?
-Si, é coma un faro. Estamos todos os días saudando ao de cabo Vilán, que está enfronte, e a súa iluminación gústalles aos hóspedes. A xente de Muxía tamén nos di que isto é coma un faro, porque a iluminación nocturna é impresionante. A vila de Muxía cambiou a forma de mirar. Agora mira cara ao solpor da península. E tamén vai acabar sendo un faro para todo o turismo. O faro ten que selo para toda a Costa da Morte, para que todos traballemos no bo camiño e que o parador axude a levar unha dinámica correcta, unha boa atención aos clientes, que sexamos referencia en darlles a coñecer aos turistas a nosa Costa da Morte, que sexamos embaixadores. E que toda a hostalaría se acostume a facer o mesmo. Nese sentido, espero que sexa un faro para todos.
-Vostede formaba parte do persoal de Eurodisney cando se inaugurou en 1992. Eurodisney e este parador son dous espazos de soños...
-Obviamente. A min Eurodisney impactoume moitísimo. Iso foi o mellor e o máis importante impacto na miña traxectoria profesional posterior. O valor de Disney era moi similar ao de Paradores, atención ao cliente, o que pasa é que nós somos moi diferentes; a cultura americana e a cultura española, e a forma de ser dos americanos e dos españois, difiren. En Disney case todo era programado, case todo era estudado, era como un pouquiño irreal. Un mesmo tiña que dicir frases concretas e facer atencións concretas. En España, non: improvisamos, somos moi acolledores, podemos expresar a forma de acoller de moitas maneiras. En Disney estaban programadas ata as frases que se dicían.
-Onde aprendeu esa amabilidade que practica, nos múltiples cursos ou másteres ou na Casa Lestón de Sardiñeiro?
-Non, amabilidade nos cursos non. Nos cursos danche teoría. A amabilidade aprendina desde pequeno, de meus pais, de meus avós, porque foi como me criei. Meus pais tiñan que traballar, meus avós tamén, e nós tiñamos que pulular por alí, polo bar, cos clientes. A cultura do esforzo só se consegue así.
-Vilalba, Monforte, Santo Estevo de Ribas de Sil, o Hostal compostelán... Sempre entre paredes con historia. E aquí está na vangarda absoluta.
-Eu sabía que o parador de Muxía non tiña a historia que tiñan os outros que dirixín; no entanto, si que me preocupei por crear unha historia propia, algo que contar, que tivese carácter, que tivese espírito, alma, a alma da Costa da Morte, que non quedase nun edificio coma un hotel calquera.
-Co seu currículo terá coñecido a grandes persoeiros e terá múltiples anécdotas que contar.
-Tivemos anécdotas moi boas. Eu sempre digo que aos reis, don Xoán Carlos e dona Sofía, era un gusto recibilos. O persoal estaba encantado. Angela Merkel, por exemplo, é unha persoa superamable, faladora, que pregunta cousas de España, da comida, de viños, así que un queda impresionado. Unha persoa que compartía o bufete cos clientes, que quedaban impresionados.
-E artistas?
-Hai algúns que te sorprenden moi positivamente. En 1999 viñeron The Rolling Stones a tocar ao Monte do Gozo, e Mick Jagger aloxouse no Hostal. Saudoume moi efusivamente, acompañeino ao cuarto, viu os claustros e estívenlle explicando a historia, e cando entramos na habitación do Cardeal, que lle chamamos así porque na inauguración durmiu alí o cardeal Roncalli de Venecia -que catro anos despois foi nomeado papa-, viu o artesanado, a cama con dosel e esa galería típica galega cara ao Pedroso e quedou impresionado. Logo dixo: «Xamais na vida estarei nun hotel coma este, porque xamais podería durmir nunha cama na que durmiu un papa».
-Saberá moitos segredos tamén.
-Se os escribira seguro que tiña tres ou catro volumes, pero agora só te lembras dos que impactaron moito.
-Enfronte está a Virxe do Monte, aí abaixo, a Barca. Isto tamén vai acabar sendo un santuario?
-Si, é certo. O outro día dicíanmo medio de broma, pero pode ser. Un muxián díxome que xa estaba vindo máis xente ao parador que ao santuario da Barca.
