Olalla Rodil: «Galicia é o centro do mundo»

Para moitos é a sensación parlamentaria da lexislatura. De preto, amosa a mesma elocuencia que na tribuna do Parlamento, onde é máis difícil apreciar a mirada dos seus olliños pequenos, claros e moi vivos. Falamos nunha cafetería de Lugo: toma té negro; O mini croissant de cortesía nin o toca.

—É vostede a parlamentaria de moda. As súas intervencións sempre teñen algún tipo de eco.

—Esa é a idea, que a xente vexa o que facemos e que chegue máis alá das catro paredes do Hórreo.

—Nótao pola rúa, ese eco?

—Sobre todo co dos dummies. Pasoume unha cosa curiosa en Madrid. Fun a un acto e quedeime porque teño familia alí. E saín cun primo meu a un pub e veu un home a preguntarme se era Olalla Rodil. Eu flipaba. Resulta que eran da Coruña. Díxome: «Non sabes as veces que vin o vídeo dos dummies». Iso molou moito, aínda que non me pasa todos os días. E menos en Lavapiés.

—Iso indica un camiño, non?

—Tampouco se pode abusar. Todo ten o seu momento. Pero creo que é importante falarlle á xente nunha linguaxe diferente ao encorsetado que está o rexistro parlamentario. Estamos no 2022 e aí fóra hai xente que usamos outros códigos e non por ser menos formais somos máis frívolos.

—En poucos días o Parlamento perdeu a Tellado e a Pedro Puy. Estase a quedar sen adversarios.

—Pedro segue. E quedan outros con moita liña Tellado. A min non me gusta esa liña sen escrúpulos. Quedan 42 persoas para debater, non se quedaron sen nada.

—Como chegou á política; xa era delegada de clase?

—Delegada nunca fun. Comecei a militar no Bloque no 2007. Sobre todo a partires do Prestige. Na universidade metinme moito no movemento estudantil. No 2011 fun cabeza de lista nas municipais en Ribeira de Piquín. Tiña 21 anos e foi un desastre.

—Non creo que fagan falta moitos votos para ser concelleira no seu concello.

—Non, pero non o conseguín.

—Pero non lle fixo dar un paso atrás.

—Non. É que aquí hai dous planos: está o Parlamento, estar nas listas, pero logo hai outro que é a militancia, o traballo diario, o movemento feminista ou estudantil... Hai moitas maneiras de facer política.

—A súa organización tivo altibaixos.

—Si, moi importantes. Pero tamén creo que soubemos espabilar. Fomos capaces de facer o que tiñamos que facer que é escoitar o que nos estaban dicindo. Cambiamos sen cambiar o fondo. E os resultados son un produto diso.

—Por que gaña sempre o PP en Galicia?

—Porque a xente lle vota. As urnas están baleiras para todos. É complexo de explicar. Eu non creo que a maioría da xente en Galicia sexa de dereitas; o que temos que facer para que non gañe o PP e mobilizarnos moito máis. Hai un enorme nivel de abstención e aí hai moito poder para cambiar as cousas se de verdade queremos cambialas.

—Que opina de Rueda?

—É un tipo moi descoñecido, o eterno secundario que por unha carambola acabou aí. Eu non vexo moito entusiasmo entre os deles. Para min é moi gris, pero tamén moi político. E durísimo e moi de partido.

—Se lle pregunto se hai Rueda para rato, dirame que non.

—Claro. E ademais con todo o convencemento.

—Vostede é de Ribeira de Piquín, exemplo de despoboamento. Como reverter ese problema?

—Non podemos resignarnos a vivir todos concentrados nas cidades á beira da AP-9. Hai que garantir calidade de vida no rural. O que se lle pide agora aos que viven alí é pura heroicidade, porque vives sen servizos. Se traballas no sector primario case tes que pagar por traballar. E se buscas alternativas, necesitas conectividade.

—Como foi a súa infancia alí?

—De nena de aldea total. Había catro casas habitadas. Non tiñamos vacas, pero si coellos. E galiñas, porcos, algunha ovella...

—Vai moito por alí?

—Agora veñen máis meus pais, pero temos unha conexión moi forte coa casa, co concello. E hai que romper con certos mitos. Eu teño Internet dende 1998. Cun esforzo moi grande por parte de meus pais e unha conexión moi precaria. É dicir, esa idea da nena que nace na montaña illada e en condicións precarias tampouco é verdade. Eu sempre tiven un estilo de vida moi urbano, cos mesmos referentes que todo o mundo.

—Lembrará aquela intervención de Feijoo que lle dixo a Ana Pontón que levaba fotos de Jordi Pujol na carpeta. Que levaba vostede?

—Adhesivos de Galiza Nova.

—Ha, ha.

—En serio. E non era fácil que nos chegaran.

—Celta ou Dépor?

—A min non me gusta o fútbol, eu son do Breogán.

—Que fai co tempo libre?

—Escoitar música, ler algo que non sexa o DOG. E viaxar, claro.

—E a cociña?

—Gústame. E reláxame moitísimo, aínda que case non teño tempo. Intento facer o batch cooking, que é cociñar para toda a semana.

—Sabería facer unha empanada?

—Non. Miña avoa facíaa riquísima, pero eu non sei.

—Defínase en poucas palabras.

—Ordenada (son unha obsesa diso), optimista, perseverante e creo que alegre. Hai días que decido que vai ser un bo día e nada me move de aí.

—Explique Galicia.

—Para min Galicia é o centro do mundo. Somos algo no medio da inmensidade que aporta cousas. Somos un lugar de modernidade, vangarda, o que pasa que ninguén mira. Somos un país superdinámico e transformador. Ás veces penso que cremos o que os demais contaron de nós cheos de prexuízos.

—Que tal leva o inglés?

—Estou esperando o resultado da escola de idiomas para sacar o B-1. Voume defendendo. Vou por aí, como, durmo e socializo en inglés.

—Escravizada polo móbil?

—É unha extensión do meu corpo. Recoñézoo.

—Preocúpalle?

—Bah. O xusto.

—Cando va a unha verbena, baila?

—Non. Podo bailar unha peza, pero nada máis. A min mólame outro rollo.

—Algo que fai mal e lle gustaría mellorar.

—Sempre me gustou a arte. Debuxar. Tenteino, pero coa perseveranza non chegou.

—Un lugar especial.

—Ribeira de Piquín.

—Unha canción.

—Que difícil! Zertarako amestu, de Berri Txarrak [pídolle que me escriba o nome do grupo e da canción no caderno]. Non chega nin a dous minutos. Puro punk.

—O máis importante na vida?

—Estar ben. E iso son moitas cousas: cartos, estabilidade laboral, emocional, saúde...

---

---

---