Aínda que son escritora e o meu traballo consiste en imaxinar o inimaxinable, non se me ocorre maldade maior ca matar nenos. Se cadra, por iso, malia o sensacionalismo inherente á atención mediática dos casos de asasinato nesta sociedade con tendencia ao reality show, non se trata só do regusto morboso pola exhibición do inimaxinable. Non. No caso do xuízo a José Bretón polo asasinato dos seus fillos, trátase da sorpresa que aínda nos causa a maldade. Desde que os psiquiatras sinalaron que Bretón non é un tolo, souben que estabamos a ver un espectáculo sobre o mal.
Hai xente mala que non está tola. O cine afíxonos a eses psicópatas que ocultaron a verdadeira condición cotiá da maldade, pero este xuízo veu lembrar que convivimos co mal, sen necesidade de que o inventemos as escritoras. A obsesión do home coa súa exparella, a vontade inigualable por mancala no máis fondo e irrecuperable, o amor polos fillos dunha nai, xa non son argumentos de telefilme, senón noticias do telexornal.
O mal é mediático, quizais en exceso. Pero non vén mal lembrar como recoñecelo e enxuicialo, como cidadanía civilizada. Antigamente, estaba para iso a noción de pecado, coa súa ristra de penitencias. Hoxe inventamos os xurados populares, eses cidadáns que deben determinar quen pecou e quen non, pois os castigos non se reparten só aos que delinquen, senón, sobre todo, aos que fan mal. Quizais ese sexa o vello concepto de moral, non sei. O que si sei é que a frialdade e distancia dese Bretón, presunto asasino de nenos, é o menos civilizado e máis inmoral que se viu en anos. E miren que a tele está chea de inmorais que non é que sexan malos, senón só caraduras.