Os nenos, mentres son pequenos, cren que as mans de mamá e papá poden curar todos os males, protexelos de todos os perigos. E as daquelas persoas que papá e mamá queren tamén participan dese poder; por iso confían neles, por iso se senten seguros ao seu lado.
Hai agora tres anos Alejandro, un neniño de tres anos, foise contento e confiado co mozo que foi buscalo ao colexio. Foise collido da súa man ata a piscina onde o tirou e o deixou morrer o que era noivo da súa nai.
Gabriel, o pequeno pescaíto, estaba aínda nesa idade da inocencia e da indefensión. Era un neno medroso, contou a súa avoa. Había que acompañalo ao baño e en pleno día facía correndo o curto traxecto, uns cen metros, que separaba a súa casa da casa dos tíos. Pero aquel día non correu, non ía só. Non o acompañaban papá nin mamá, nin a avoa, nin os primos que ese mesmo día pola mañá percorreron con el o mesmo camiño á inversa. Ía coa noiva de papá, que ás veces o mira mal, non lle cae ben, pero é grande e forte; se pasa algo, ela defenderao.
Pobre pequeno! Décheste conta? Viches a súa cara deformada pola tolemia e o odio? Tentaches afrouxar coas túas mans pequenas as mans que apertaban o teu pescozo? Canto tempo tardaches en desmaiarte, en deixar de sufrir? Oxalá todo fose moi rápido e non sentises medo, oxalá que ao sentir as súas mans pensases que era unha caricia torpe ou unha losqueada. Oxalá que te foses sen decatarte de nada a un mundo mellor, a gozar da vida que che roubaron, deixando aquí todo o horror, toda a impotencia de non poder protexerte.
Túa nai cre que o seu neno está xa no ceo, contento e sen medo. E todas as nais do mundo queremos crelo.