O que está a suceder agora no parlamento catalán é unha proba máis da inutilidade de dialogar con fanáticos. O fanático, xa sexa relixioso ou político, é unha especie de esquizofrénico paranoide incapaz de asimilar un razoamento lóxico ou a evidencia duns feitos. Retorcerá os argumentos ata o absurdo para poder chegar a conclusións que lle permitan manter as súas crenzas. Ninguén poderá convencelo nunca de que está a cometer un erro. Volve circular nestes días, baixo o nome de A profecía de Tarradellas, unha entrevista que Julio Merino, entón director do Diario de Barcelona, mantivo en 1981, co político catalán cando xa este decidira non presentarse ás eleccións. Tarradellas evoca o que fora o horror do intento de proclamación dunha república catalá en 1934 e como, ao regresar a España, o que atopou foi «uns mozos ambiciosos que non coñeceron aquilo e algúns vellos resentidos que queren empezar de novo o de entón». O intento de Tarradellas de unir a todos os cataláns e de manter a relación autonómica con España choca coa intransixencia de Pujol, que lle sucederá no goberno e do que dixo sen ambaxes : «Eu de ananos e corruptos non falo». Pero si acabou falando de forma profética: «Este home en canto estale o escándalo do seu banco learase a estelada ao seu corpo e farase vítima do centralismo de Madrid... Xa o estou vendo: `cataláns, España róubanos... e ademais pisan a nosa lingua`. Victimismo e nacionalismo sen concesións». Convenceron as palabras de Josep Tarradellas a algún separatista catalán?
O intento de Tarradellas de unir a todos os cataláns e de manter a relación autonómica con España chocou coa intransixencia de Pujol