O da Manada de San Fermín parecía unha novidade, pero desde entón proliferaron os casos e mesmo se sabe que tivo precedentes, é dicir, que a violación dunha muller por varios homes non é un feito illado.
Os incentivos que levan a realizar ese tipo de violación son múltiples. Os delitos colectivos permiten diminuír o sentimento de culpa e a responsabilidade individual ao mesmo tempo que aumentan o valor para quebrantar normas e consolidan a solidariedade do grupo. Lembren, por exemplo , as novatadas contra os recén chegados ou o «Quen matou ao Comendador? Fuenteovejuna, señor». Outra vantaxe é que ao ser varios agresores contra unha soa vítima, o éxito do ataque está asegurado.
Tamén conta a superación dos medos do home ao acto sexual, que pode poñer en dúbida o seu orgullo de macho dominador, e que formulados de forma popular son: «Téñoa demasiado pequena», «¿E se non se me empina?», «¡O gatillazo, outra vez!», «Non hai mulleres frígidas; hai homes torpes», «Contarao ás súas amigas!»…
Na violación colectiva eses medos desaparecen. A vítima, aterrada, non está para fixarse en tamaños, disfuncións ou torpezas. Queda reducida a obxecto inofensivo. Os homes gozan plenamente do pracer de humillar e dominar, ademais da satisfacción sexual. E se ela cóntao, sempre haberá quen non a crea, xuíces incluídos.
Con este panorama, ou os castigos son exemplares, ou seguirán aumentando as violacións colectivas.