Unha das reivindicacións do feminismo é a negativa das mulleres a seren representadas por fórmulas lingüísticas do tipo «os condutores do metro esixen subida salarial» ou «os empregados de maior idade séntense discriminados». Os políticos, nos seus mitins, son os únicos que respectan esa reivindicación e proliferan nos seus discursos os «compañeiras e compañeiros», «delegados e delegadas», «españois e españolas», «mulleres e homes», etcétera , etcétera, sen dúbida por iso de que «unha muller, un voto».
A postura das academias da lingua é sempre a mesma. O uso do masculino plural para representar tanto a homes como a mulleres é unha función consagrada polo costume dende os comezos do idioma, tanto no castelán como no galego. Pedro Álvarez de Miranda, amigo e académico da RAE, bríndame un exemplo do Cantar de mio Cid: «Burgueses e burguesas, polas finiestras sone / plorando de los ojos tanto avien el dolore / de las as sus bocas todos dizían unha razone».
E lembremos aquel comezo dos discursos do agora exhumado Generalísimo: «¡Españoles!»… Naqueles tempos dubido que algunha muller se crese excluída de tal invocación; «españoles» eramos todos e todas. Pero hoxe, se alguén di, por exemplo, «os nenos que van ir ao museo teñen que estar ás once no patio», inmediatamente óese: «E as nenas?» E non son voces feministas; é que a sociedade cambiou.
As normas lingüísticas deberían adaptarse a esta sociedade e non á inversa. E os académicos deberían pensar solucións e non aceptar como eterna unha norma do pasado.