Soñei que non chegaba. Corría e corría, pero non daba avanzado. O público estaba dentro, berrando porque empezara, e eu, a menos de dez metros do escenario, por máis que me esforzara non podía chegar. Espertei abafada e, unha vez entendín que só fora un soño, tentei seguir durmindo.
O soño é recorrente. Especialmente dende que hai uns anos comezara a transición de ir deixando os escenarios para dedicarme ás outras cousas que me apaixonan. Supoño que está relacionado co feito de que ás veces realmente non dou chegado a todo, pero non lle dou moitas voltas: é un soño, nada máis.
Pero o que estamos a vivir agora non o é. As preocupacións son reais, e xa sabemos que os problemas e as angustias perdurarán durante anos.
Para uns a desgraza é non poder despedir aos seus mortos. Para outros é non chegar, ter que pechar, e ver morrer o esforzo dunha vida de traballo (ese bar alugado, esa tenda de roupa). Ou que as súas vidas sexan adiadas, pois din que os grandes concertos non volverán até finais do 2021. E para os que están a dalo todo (por vocación ou supervivencia) quizais a desgraza é seguir traballando, sen poder descansar nin un segundo, expostos non só ao contaxio senón tamén ás presións dos seus veciños...
Manter a dignidade vai ser unha tarefa ardua, e quizais deberiamos deixar de escoitar o sermón político cotián para imaxinar a historia da caixeira do súper, e de paso preguntarlle como o vai levando; ou a da veciña que limpa na residencia de maiores, ou a da operaria que desinfecta os contedores... Pois elas fan que a maquinaria que sostén a sociedade poida seguir. Elas merecen o noso aplauso, a nosa amabilidade e o noso profundo agradecemento.