Primeiro díxose que illando aos vellos arranxábase o problema, mesmo se propuxo recluílos ata que houbese unha vacina eficiente.
Despois confinouse a todo o mundo na casa e pecháronse os lugares públicos, provocando unha crise económica que nos converteu no país «máis afectado» de Europa. E despois díxose que comezara a nova normalidade e, ala! a facer todo o mundo o que lle daba a gana: comunidades, municipios e individuos.
Enseguida comezaron os brotes. Televisión Española emitiu as palabras de Robert Redfield, director dos Centros para o Control e a Prevención de Enfermidades dos Estados Unidos: «Se todos usásemos máscara, a pandemia do coronavirus estaría controlada en menos de oito semanas».
E entón decretouse o uso obrigatorio de máscaras tamén en lugares ao aire libre.
A experiencia demostrou que máscaras e distancia social son a mellor forma de evitar o contaxio. Por fin parece que deron coa clave, pero esquecéuselles dicir que para iso é indispensable a colaboración da mocidade que, sen padecela, pode transmitir a enfermidade aos seus pais, aos seus avós, aos seus amigos e a calquera persoa coa que teñan un intre de charla ou de risas… Non se necesita maior contacto para que o virus pase duns a outros, e a outros, e a outros.
Entre eses outros hai xente que morre por un contaxio que se orixinou nunha discoteca, nunha festa de fin de curso, nun botellón clandestino ou en calquera das reunións xuvenís nas que a máscara é un estorbo que se refuga.
A xente nova debe asumir a responsabilidade que neste momento correspóndelle. E se non o fan, haberá que impoñer sancións.