Desde finais de agosto os telexornais convertéronse nunha interminable enumeración de novos casos de contaxio, de ingresos nas ucis, de mortos en residencias de anciáns, e, desde comezos de setembro, de peches de colexios por contaxio de profesores, directores, traballadores…
Moitos nos preguntamos o porqué desa insistencia e desmiuzamento dos casos. Hai quen cre que se trata de concienciar da gravidade do problema a unha poboación que segue ignorando as medidas de seguridade. Un vídeo publicitario emitido por TVE parece confirmar esa tese ao poñer de relevo que as alegres festas duns provocan a morte doutros. Algúns opinan, como Javier Marías desde as páxinas dun coñecido diario, que «nada amansa tanto como o medo permanente e cerval» e que un pobo amansado é máis fácil de manexar. Outros ven nesa información reiterada un intento de ocultar problemas diferentes.
Non sabemos a finalidade, pero os resultados son claros: ninguén vai vir a España. Bélxica acaba de sumarse á lista de países que nos considera zona vermella: desautoriza viaxar a España e esixe corentena e proba PCR a quen regrese. Asturias e as zonas rurais de interior, que este verán enchéronse co turismo nacional que fuxía de zonas contaminadas, son un bo exemplo de que tanta información ten un efecto disuasorio. A xente foxe do perigo. E se non hai lugares seguros, fica na súa casa. As consecuencias económicas xa as coñecen.
Non estou a avogar pola ocultación. Un proverbio latino proclama como norma de vida Nihil nimis, «nada en demasía». A transparencia é unha virtude, pero tamén o é a moderación.