Acceder aos puntos negros do pasado do outro para poder utilizalo, chegado o momento, a xeito de extorsión, é talvez a mellor maneira de enlamar o contrario nunha corrupción onde a avaricia e a cobiza, convertidas en valores polo pensamento liberal dominante, non parecen ter límites.
Non me quero deixar levar por un pesimismo antropolóxico, pero hai tempo que perdín a esperanza e non entendo como o ser humano atopa a felicidade máis no exceso que no necesario e esencial. Supoño que o límite da riqueza e o poder terá horizontes diversos e tratar de medilo sería relativo. Para Schopenhauer a riqueza gardaba semellanzas coa auga salgada: canto máis se bebe, máis sede se ten. Algo así debe de lle pasar a persoas coma o rei emérito, o seu xenro ou mesmo este Francisco Rodríguez, un brillante letrado das Cortes, agora no centro dunha noxenta corrupción. Que necesidade tiñan? Non quero nin imaxinar o seu sufrimento cando se decaten de que a vida non abondará para gastaren todo o amoreado. Lembro esa sensación avara hai anos cando un tiburón aparcou diante das casas baratas e del baixaron dous homes traxados, con acento madrileño. Eran dos lignitos. Toda a vila andaba revolucionada co tema. Non se falaba doutra cousa. Na Limia había un gran xacemento que ía supor ouro para os veciños. Apegados a aquel coche exuberante, os nenos vimos os homes entrar no portal e, malia pensarmos que ían ao quinto, onde vivía o alcalde, pararon na nosa casa porque querían facer unha prospección na finca do meu pai. Iamos ser millonarios!, pensei, sen saber aínda que o proxecto non ía saír adiante, pero unha avaricia descoñecida devastou a miña ética e elaborei unha lista tan descomunal e innecesaria que non fun quen de pegar ollo en varias noites. Total para nada.