A cada volta vexo máis mocidade con cámaras analóxicas dun só uso. Agora que temos nos móbiles cámaras dunha calidade impresionante, resulta que os nativos dixitais tolean por volver cara atrás, a aqueles carretes que hai que revelar e que adoitan devolver intres imperfectos. Talvez o engado estea no accidental, na maxia do erro. Por máis voltas que lle dou ao asunto, négome a crer que sexa só unha moda pasaxeira, ou unha cuestión de saudade, que tampouco me convence porque a meirande parte de usuarios xa naceron co móbil na man. Arrímome máis á arte da espera, de facernos agardar por un resultado incerto, imprevisto. Por riba, esa corporalidade dálle un outro valor que sempre tivo a fotografía. Lembro hai trinta anos, no museo de cera madrileño, cando fotografei sen flash os meus avós a carón de quen hoxe é rei emérito. Daquela, tiven que agardar quince días polo revelado, tempo que a miña avoa aproveitou para inventar a historia de que estiveran no palacio real porque o meu cuñado lle levaba o correo á súa maxestade. Por sorte, daquel carrete saíu unha foto esvaecida que borraba un nada o rostro ceroso e escintilante do rei e o igualaba en intensidade co dos meus avós, dándolle un aquel de verdade á imaxe. A emoción da miña avoa ao se ver naquela nube ostentosa de realidade foi tan grande que, con éxito, axiña deu en espallar o conto na aldea. O malo foi que, á volta duns días, un matrimonio incauto apareceu na casa dos meus pais cun presente de viño para que intercedésemos diante do rei no traslado dun seu fillo policía. A miña nai viuse nun apuro porque non quería avergonzalos coa verdade e saíu do paso coa promesa de falar co meu cuñado. Nada se fixo. Pero o valor da foto segue aí. O que xa non está é o viño que, segundo o meu pai, seica era digno de reis.