Mutaz Barshim é medalla de ouro en salto de altura, pero tamén é un sabio sensíbel que soubo ollar aos ollos dun rival. Chegou a Tokio desde Qatar, ese país onde os dereitos humanos brillan pola súa ausencia, e acabou en finais canda o italiano Gianmarco Tamberi. Éranme auténticos descoñecidos cando quedei enganchada do momento inédito que emocionou o planeta: os dous superan sen fallos os 2,37 metros, alguén sobe o listón dous centímetros e ambos fallan tres veces. Desesperación. O árbitro indica que cómpre pactar un desempate. Chega o trebón: o qatarí pregunta se poden compartir o ouro. «Sempre nos miramos, e sabemos», diría despois, aínda emocionado.
Elevarse dun chimpo sobre unha altura de máis de dous metros é levitar. Así son Barshim e Tamberi, levitantes que ollan o mundo sen vertixe desde a divindade olímpica. E porén, os xornalistas dos seus países, mareados entre o poder e o diñeiro, critícanos con saña, quizais porque esqueceron que o verdadeiro olimpismo está no recoñecemento do esforzo propio nos logros alleos. Foi así cando o indíxena americano Wa-Tho-Huk Thorpe, nunha historia digna de ser contada, acabou compartindo o ouro en pentatlón e decatlón de Estocolmo 1912 despois de setenta anos descualificado. Tamén o foi cando tantos deportistas apoiaron a presenza de Owen nas Olimpíadas de Berlín vixiadas polos nazis. Ou cando no 68 os atletas afroamericanos, descalzos e co puño ergueito, protestaron polo racismo do seu comité olímpico. Agora todos son mitos, e as persoas que os criticaron, ninguén.
Será que as medallas non son dun país, senón da persoa que as logra. Por iso Bashrim e Tamberi, como a nosa Ana Peleteiro, son verdadeiros campións que, en fin, comparten as súas medallas con quen llelo merece.