Hai un certo morbo perturbador na maneira en que nos apreixan os fenómenos naturais, e, con eles, constátase máis ca nunca a idiotez duns seres humanos que nos resistimos a aceptar as verdades da ciencia e as leccións da historia. Había, por iso, un negacionismo que xa soaba rancio o 19 de setembro, cando o volcán Cumbres Viejas entrou en erupción, coma se non levase máis dun mes avisando e coma se finxir sorpresa lle restase opcións á traxedia. Igual que se dicía en febreiro do 2020 que o covid-19 era só unha gripe, botámonos a observar a lava avanzando pola illa coma papanatas, retrasando o momento de caer na conta do obvio: todo aquilo tiña as horas contadas. É estupidez ou unha forma de supervivencia? Pódese vivir ao pé dun volcán sen negar que é unha ameaza permanente? É tan necesario permitir a vida na saia dun volcán?
O Vesubio e o Etna están inzados de casiñas de xentes que non queren cumprir os controvertidos plans de despoboación de zonas perigosas en Italia, coma se, ademais das leis gobernamentais, a experiencia e a memoria, bastante recente, non recomendasen liscar. Con todo, está documentado que as cousas son así, polo menos desde que no 79 a.C. a curiosidade matou a Plinio o Vello, que foi ver como o volcán destruía Pompeia e Herculano, matando ás súas xentes que, tamén confiadas de máis, non deron demasiada credibilidade a unha montaña que cuspía lume e pedras, como conta o seu sobriño e herdeiro, Plinio o Novo, nunha carta ao historiador Tácito. Tanto ten. As celebridades do mundo clásico só deixaron os seus escritos para entretemento dos tradutores, e os volcáns seguen amosándose como espectáculos turísticos máis que como bestas adormecidas que, antes ou despois, espertan.