Pobre Carlos, tantos anos agardando para ser rei e agora que chega o momento non deixa de se angustiar porque o protocolo o obriga mesmo a asinar con pluma e tinteiro, eses artefactos do demo que tanto se parecen a un traballo manual. Se non chegaba xa a súa proclamación no palacio de Saint James de Londres, volveron requirilo nada menos ca no castelo de Hillsborough en Irlanda do Norte e, como non podía ser doutro xeito, reaccionou cunha rabia e uns acenos que moitos estimaron altivos e condescendentes, mais o certo é que o coitado se luxou coa tinta derramada pola maldita pluma e a súa queixa saíulle espontánea cando implorou a Deus que odiaba ese instrumento que o perseguía a todas as partes. Non me estraña. Asinar é unha tortura. Se non, que llelo pregunten a quen, coma min, escriben libros e teñen que aturar miles de entusiastas lectores e lectoras que fan cola para que lles fagan unha dedicatoria. Vaites! Un rei debería ter quen o fixese por el. Polo menos, que lle puxesen unhas luvas profilácticas. Ou que lle preparen un selo coa súa sinatura ou un distintivo tan real coma o bico que usaba María Jiménez para estampar no seu libro. Total, que máis dá. Mesmo a min, nunha ocasión, a editorial púxome nunha plataforma para asinar libros e sentín o peso da responsabilidade por estar alí e non despachar máis ca media ducia de exemplares. Iso si, unha señora un pouco despistada, ou talvez apiadada pola miña soidade, achegouse cun libro de Antonio Gala para que llo asinase. Cando lle dixen que aquel libro non era meu, ela retrucoume que xa que eu estaba alí e me chamaba coma el, ben o podería facer. E accedín a llo asinar, iso si, sabendo por vez primeira o difícil que era sentirse rei naquel trono improvisado. Horrible.