Cando me asomo á infancia, adoito facelo a unha nube de fume. A memoria está envolta nesa capa densa que o esvaece todo e ten un aquel de ambientación transcendente. Lembro o cigarro sucesivo do meu avó apegado aos beizos coma unha prolongación natural que non lle caía nin cando segaba ou apañaba patacas. Fumaba sen mans, algo só comparable a un dos meus maiores logros de neno coma o de me soltar na bicicleta e dar en pedalear botando as mans á cabeza. Sempre lle envexei ao meu avó ese facilidade para fumar, herdada talvez dun seu avó que chegara aos 106 anos fumando e lendo a prensa. Eu, pola contra, non fun quen de tragar o fume ata a miña maioría de idade. Ese día foi como se saborease as medras e saín á rúa cunha chulería adulta que me levou cara a un vicio que me confirmaba en todos os ámbitos da vida, onde o tabaco sempre estaba presente, nas clases, dentro dun hospital ou na consulta dun médico. Fumar era un risco que asumiamos coma algo normal, cunha permisividade social que pode verse coma un suicidio colectivo se contamos a morea de persoas que perderon a vida. Eu fun quen de o deixar hai xa anos, pero o curioso é que sigo a soñar que fumo e, ás veces, fágoo dun xeito tan intenso que me levanto con sabor a nicotina. Alégrame saber que a Seguridade Social, baixo prescrición médica, vai financiar esas pastillas que seica tiran o vicio. É unha mágoa que non aparecesen antes. Moito carto aforraría eu e talvez o meu avó pasase dos cen, aínda que, tal como lle dixo un día o médico á miña nai, cando ela puña en antecedente a enfermidade do pai: «Señora, con 94 anos non se morre de cancro, senón de vello». Por moita xenética que un teña, non convén tentar a sorte. Así que ánimo a quen o intente!