Unha plataforma dixital publicou unha serie de retratos de mulleres das distintas comunidades. Todas teñen un aspecto irreal, de bonecas de plástico, pero son novas e guapas, excepto a galega, que é vella e parece un home malhumorado, cun gorro que nada ten que ver co pano tradicional galego. Como esas plataformas baséanse en comentarios, dáse por suposto que esa é a opinión da xente sobre as galegas e acéptano coma se fose «palabra de Deus». Esquecen que o último paso do proceso depende dunha persoa, que elixe unha entre as imaxes recibidas. Ou sexa, ese resultado non é a conclusión dunha máquina, nin está baseada en criterios obxectivos, senón que é a decisión dunha persoa que quixo que esa sexa a imaxe da muller galega.
Fálolles da miña experiencia. Cando o servizo militar era obrigatorio, unha moza choraba amargamente porque ao seu noivo tocáralle facelo en Galicia: «Solteiro que chega alí —dicía— sae casado; enrédano, esquécese da noiva e casa cunha galega». Ese fora o caso do meu pai, que chegou a Mondoñedo solteiro e ennoviado, coñeceu á miña nai e eu son o resultado. E cando eu cheguei a Madrid, para estudar a especialidade, fixeime nun mozo que, ao parecer, estaba moi solicitado: gustoume, gusteille e nos ennoviamos. Un día, ao ir entrar a unha clase, dúas mozas ollaron con odio para min e comentaron: «Galega tiña que ser». Aquel mozo foi o meu primeiro marido.
Así que estou segura de que esa imaxe da galega vella e fea é obra dunha muller resentida: algunha galega lle birlou o noivo, e esa é a súa mezquina vinganza. Pero ninguén que teña ido ou que vaia a Galicia a crerá. Que se… amole!