Sesenta anos son nada. Apenas un suspiro. Un baile que bailamos e que parece non ter final. Lembro aquel agosto de 1991. Eu habitaba daquela nos recantos da barra de calquera bar. O pub chamábase Fin de Siglo. Entraches e, como se fose un lóstrego, iluminaches toda a estancia. Esa, obviamente, é unha apreciación persoal: porque a min si que me cegaba o teu fulgor. Mireite. E púxenme a escribir un poema. O barman, moi amable, levoucho. Dende aquel episodio estamos xuntos. Pregúntome que sería de min sen ti. Pregúntomo cada día que pasa. Que sería de min se os teus ollos non me abrisen, como portas do edén, os camiños da vida. A túa bondade. Sempre tan honesta e sincera. Sempre intentando facer algo polos demais. As nosas fillas, por fortuna, parécense a ti. Por fóra e por dentro. Tamén son leais, traballadoras, rotundamente boas persoas. Iso foi o que aprenderon de ti. Adórante. Xa sei que todos os fillos adoran aos pais, pero a ti, creo, adórante máis. Quizá para compensar que o pai que teñen deambula sempre na corda frouxa dos interiores: un inestable (é o adxectivo máis lixeiro que podo publicar). Quérote como só se pode querer á xente coma ti, con toda a alma. E lamento todas as veces que fallei: son un error perpetuo, unha equivocación continua, un derroche de confusións. Pero téñote a ti. Estar contigo é a maior das miñas fortunas e virtudes (que son realmente escasas). Seguirá pasando o tempo e ti seguirás levantándote, paseando, indo a traballar, regresando, esperando, abrazándonos coas pequenas cousas de cada día. Escribiuno Mario Benedetti: «El mundo y yo te queremos de veras, pero yo siempre un poquito más que el mundo». Eu só podo escribir o mesmo.