Adeus a José María, o home bo de Campañó ao que ata as abellas querían
PONTEVEDRA
Funcionario de Deputación e presidente dos comuneiros na súa parroquia de Pontevedra devoto dos seus fillos e netos, faleceu só 65 anos de idade
11 mar 2025 . Actualizado a las 19:17 h.Marchou José María Domínguez neste marzo chuvioso, nun día desagradable que representa todo o contrario do que el era: home calmo, gran conversador, persoa amable e un raio de luz para quen se cruzaba no seu camiño. José María marcha cedo, con 65 anos de idade, pero non por iso deixa atrás un legado pequeno. O máis importante, unha familia da que el estaba profundamente namorado. Presumía de fillos e de netos, aos que levaba nas fotos do móbil con todo o agarimo do mundo.
Pero José María tamén deixa pegada máis aló da súa familia. Foi, sobre todo e ante todo, un hombre comprometido coa sociedade e co seu tempo. Tamén un apicultor entusiasta que tiña tanto amor pola natureza que ata as propias abellas eran quen de querelo. «Os zánganos non son nugallás, como a xente pensa, traballan moito», dicía ao pé das colmeas e parecía que facía poesía cos mesmos insectos.
José María era funcionario da Deputación. Levaba tantos anos na Administración Provincial e era tan bo contador de historias que con el podíase falar durante tempo e tempo de cousas incribles que pasaran no Pazo, como cando a alguén se lle ocorreu, alá polos anos ochenta, que era boa idea meter en nómina a dous cans que lle axudaran aos vixiantes da Deputación a facer o seu traballo. A cousa non saíu ben e os animais acabaron vivindo no soto do edificio público sen moito que facer, tal e como recordaba Xosé María, que lle poñía retranca ao conto e moitas doses de agarimo.
Ese mesmo cariño llo poñía tamén a todo o que facía polo seu entorno. José María presidía a comunidade de montes de Campañó porque era un entusiasta do monte, das árbores... da natureza. Era tamén apicultor e un loitador tremendo contra a vespa velutina, ata a que incluso lle acabou collendo cariño, porque non era el home de odiar. Foi pioneiro en loitar contra esta especie invasora e do seu maxín saíron numerosos inventos para tentar que a velutina non acabase coas súas abelliñas, ás que tanto quería. Amosaba a quen llo pedise as colmeas ou mostraba todos os camiños de sendeirismo que ten Campañó. Gústaballe ben divulgar sobre o seu entorno e axudar a quen llo pedira. No seu diccionario non entraba dicir non case nunca.
A vida parouse para José María demasiado cedo, aos 65 anos e tras sufrir unha dura enfermidade. Marcha un home bo ao que se lle dará o adeus no sitio ao que máis amaba, na súa parroquia de Campañó.