Las mujeres de Santiago que cosen cojines para pacientes con cáncer en un taller de autoconocimiento

Unas veinte mujeres llevan todo este mes cosiendo, cada jueves y viernes, cojines con forma de corazón como parte de un proyecto de solidario. No solo se trata en este caso de entregar el 7 de marzo un mullido regalo para las pacientes con cáncer de mama atendidas por el servicio de oncología del hospital HM La Esperanza. Va mucho más allá, explica la universitaria que impulsó esta actividad. Sonia Martínez, una joven enganchada a las labores y alumna de cuarto curso de Educación Social en la USC, quien está realizando sus prácticas en los centros socioculturales de O Castiñeiriño y del Ensanche.

En el primero de ellos desarrolla un proyecto titulado Tecendo benestar: a costura como camiño cara o autocoñecemento. El objetivo, dice, es «visibilizar os beneficios que a costura ten a nivel individual e social nas persoas. Para traballar niso, estamos a elaborar uns coxíns para doar a persoas que foron operadas de cancro de mama. E, durante a súa elaboración, creouse un espazo seguro para favorecer que as participantes expresen as súas emocións e evidencien os beneficios da mesma». En la víspera del 8M compartirán el fruto de su trabajo material y emocional, fruto de un trabajo socioeducativo, una comunidad unida y de la costura como canal para unir vidas, en una ceremonia en la que participará Marián Araújo.

«O Castiñeiriño ten fama de ser un barrio moi unido e así o puiden comprobar. Traballei con tres grupos de costura da asociación de mulleres Recandea. Elas implicáronse a tope dende o minuto un. A maioría son persoas xubiladas, pero tamén hai xente en idade laboral e mesmo unha rapaciña da miña idade. O proceso de costura non houbera sido posible sen a axuda da súa profesora de costura, Bea. E a miña titora, chamada tamén Beatriz (Cornide), suxeriume que fixeramos algo para doar para incentivar as participantes. A idea gustou moito. Algunha en vez de un quixo facer dous coxíns, outra aproveitou que vai a clases de bordado para bordarlle un laciño violeta e, aínda que se propuxo utilizar teas que tiveran por casa xunto co material aportado por dous comercios locais (a tapicería María Brey e O Xardín das Teas), moitas foron a comprar máis cousas pola súa conta», destaca Sonia.

El trabajo con las emociones durante el proceso era lo que más preocupaba a la estudiante, quien explica que no encontró ningún documento académico como punto de partida para su proyecto del prácticum. «Moitas veñen a costura para desconectar e, se normalmente a clase é de 3 horas, dedicamos 45 minutos a esta parte. Trátase de analizar a diferenciar entre antes da sesión de costura e despois: ¿atópome ben? ¿máis relaxada ou estresada? Non se busca que se expresen só verbalmente, senón tamén a través das cores coas que traballan nos coxíns, das interaccións coas compañeiras... e parece que está dando bo resultado porque me din que lles encanta o que estou facendo e que están moi contentas», constata Sonia.

---

---

---