«Este álbum» de Rafael Berrio conecta co desacougo de ser incapaz de poñer orde na miña selva fotográfica e súmase á conmoción de bater con algunha imaxe imprevista que me deixa pendendo dun fío
04 oct 2024 . Actualizado a las 05:00 h.Volvín fracasar no proxecto, sempre postergado, de ordenar fotos. Unhas levan anos vagando sen nome por un par de discos externos, outras dormen o soño dos xustos en vellos lapis USB, moitas permanecen no meu móbil á espera dunha descarga que nunca acaba de chegar. Perdido no camiño que conduce á nube, sospeito que nalgún lugar da casa haberá cedés con instantáneas irrecuperables, abandonadas por unha mestura de desleixo e torpeza que me martiriza estes días da mañá á noite. Todas xuntas, burlándose de min, conforman unha memoria de argumento caótico que non son quen de abordar. Pensar na súa revisión para proceder a catalogalas provócame ansiedade, unha desafección acelerada que acabo elevando a esta época de empacho visual que enfrontamos. En «Este álbum», unha canción triste e fermosísima, Rafael Berrio mandaba parar. Dicía: «Cierra este álbum, no lo quiero ver. / Qué sentido tiene, qué razón de ser. / Ya qué importa quiénes fuimos, todo esto para qué». Sucede que ao desacougo de ser incapaz de poñer orde na miña selva fotográfica, súmase a conmoción de bater con algunha imaxe imprevista que me deixa pendendo dun fío. Unha desas fotos salvaxemente evocadoras, con protagonistas inesperados, que aparecen entre outras sen ningún tipo de interese. Fotos de alto valor emocional que constatan ausencias ou terremotos mal cicatrizados cando o único que procuraba, nese intre, era enviar á papeleira algunha colección de insignificancias. Grandes problemas da vida moderna. Se a imposibilidade de harmonizar o material tende a provocarme un estrés diabólico, a colisión con esa instantánea que me sae ao camiño, cargada de transcendencia, acrecenta a dimensión do meu naufraxio. Así que, dun tempo a esta parte, abrazado a unha estratexia gañadora, estou deixando de producir fotos en interese dun mellor coidado persoal. Pero non me nego a saír nelas. Ao contrario, aplaudo que sexan outros os que sacan o móbil con pretensións inmortalizadoras. O procedemento é o seguinte. Estou ceando cuns amigos e o primeiro pide outra botella de viño. O segundo colle o teléfono disposto a retratarnos. Parecemos dragóns esa noite, temos a risa de Ray Liotta en «Goodfellas». Entón boto a man sobre o ombro dun terceiro e levanto copa co desexo de que esa foto sexa a que estaba buscando. A foto definitiva, a foto con superpoderes, a foto salvadora. A foto que me ordene dunha vez a min.