Vexo a foto na pantalla do meu móbil. E na enxurrada de imaxes que me dan as redes sociais, o meu dedo queda petrificado, e a miña ollada tamén, diante desa en concreto. Son catro rapazas palestinas. Os seus nomes son, eran, Jumana, María, Yaman e Bisan. As catro están mortas logo do enésimo bombardeo xenocida a cargo de Israel quen, coa escusa de acabar cun grupo terrorista, leva matados milleiros de persoas inocentes que nada teñen que ver. Estas catro, dende logo, nada tiñan que ver. Haberá quen diga que esas cousas pasan nas guerras pero, oficialmente, aquí non estamos nunha guerra. Aquí estamos diante do xenocidio dun pobo enteiro. É como se no seu día ao Goberno de España se lle dese por bombardear durante meses Euskadi coa escusa de acabar con ETA. Isto é igual.
Esas catro nenas, que teñen, que tiñan, nomes concretos (Jumana, María, Yaman e Bisan) están, estaban, polo que podo albiscar na foto, entre os 8 e os 11 anos. A imaxe que teño diante mentres escribo amosa catro cativas que posan sorrintes diante da cámara. Dúas delas (Jumana e Bisan) fan o signo da vitoria e o seu non é un aceno político. É unha brincadeira. Nótase pola cara de fedellas que teñen, que tiñan.
A do medio (María) ten, tiña, unha banda, como se fose unha miss infantil ou algo así, que pon Love yourself more, ou sexa, «quérete máis a ti mesma». A máis pequerrecha (Yaman), sobre oito anos, leva, levaba, unha bandoleira rosa cunha especie de tapa de peluxe. É doado maxinar aí dentro bonecos ou chuches. Agás esta cativa, todas levan, levaban, pantalóns vaqueiros. A benxamina leva, levaba, un vestido azul como de festa.
Dou en pensar que posaron así nun día de celebración. O futuro estaba aí diante agardando por elas. O que non sabían era que ese futuro ía ser tan negro.
Esas catro cativas están mortas. Non medrarán máis. Non farán vídeos parvos de TikTok. Non botarán mozo, ou moza. Non lles partirán o corazón. Non rirán, nin chorarán, nin odiarán nin se reconciliarán con ninguén. O único que son, neste intre, é parte dun número de vítimas que xa ninguén quere contar porque hai estatísticas que proen e nos queiman os ollos, mais seica non as conciencias. Jumana, María, Yaman e Bisan, as súas pantasmas, deberían perseguirnos a todas e a todos para non deixarnos durmir. Os seus espíritos deberían berrar na ONU, no Congreso dos Estados Unidos, nos corredores de cada organización estatal de cada país do mundo. Os seus berros de medo, antes de desaparecer para sempre, deberían ser un laio de vergonza universal. Debería ser así. Pero non será. E elas, claro, non descansarán en paz.