Nerea Barros: «Sempre crin nun amor para toda a vida»

«Tiven unha semana de loucura, con ingreso no hospital e todo», cóntame Nerea Barros cunha naturalidade que xa che deixa fóra de xogo ao instante. A medida que fala, descóbrese como unha muller forte e apaixonada á quen xa lle asoma o instinto de maternidade, aínda que non lle gusta facer plans a longo prazo: «Levoume moitísimo tempo, pero aprendín que é un erro visualizarte. Si que tes que ter obxectivos e agarrarte a eles e loitalos, pero é imprescindible vivir cada momento. Soamente temos unha vida e igual mañá non existe».

-Como te atopas?

-Agora mellor. Xa estivera no hospital e estaba tomando o que me deran, pero ao chegar a Galicia, como que explotou toda a sinusite e rodei cunhas dores insoportables que me fixeron volver de urxencia. Quixéronme ingresar e darme corticoides, morfina e antibióticos de cabalo e dixen: «Non, alta voluntaria e darme todo para casa», para poder rematar a rodaxe e vir a facer as presentacións ao Festival de Cans.

-Pero estás mellor, e ademais estamos de estrea.

-Si, xa estamos de estrea con A estación violenta, cheguei coa lingua fóra, pero puiden entrar a facer unhas declaracións e agradecerlle moitísimo ao público que a vira.

-Claudia, a túa personaxe, é enérxica, pero está un pouco rota.

-Si, de feito está tan rota que morre de sobredose e está moi maliña de cancro. A historia a verdade é que era outra, pero a montaxe cambiou por completo coa mirada da directora e hai certas cousas e preguntas que quedan ao aire para que as interprete o público. Claudia era unha tipa diferente, sen pais, criouse cos avós, cun desapego e un trauma con esas bisagras que che dá a familia. É intelixente, pero tamén con moito lume e moitas ganas de esnaquizarse a si mesma.

-Ten unha dualidade.

-Si, ten esa dualidade de querer rebentar o mundo, pero, á vez, rebentarse a si mesma. Porque non se atopa, está perdida, escachada. E a súa parella ideal, outro lume coma ela, é Manuel, eles non poden estar xuntos porque se matarían. Entón decide agarrarse a outro home que a quere moito e lle dá unha estabilidade, colócaa noutro lugar e báixaa, é o seu contrapunto. Pero Manuel sempre está aí, cando regresa pola súa intimidade a Galicia búscao, porque necesita esa conexión. Foi polo mundo intentando buscar a súa vida e deuse conta de que o mundo non a quería tanto a ela. E de súpeto descubriu a enfermidade e volve recuperar aquilo que quería deixar atrás pero que realmente é o único que lle dá a vida, que é a súa historia e o seu pasado.

-Que difícil esa decisión entre o que queres de verdade e o que che convén.

-Totalmente, aí estamos os seres humanos. Esta é unha personaxe moi límite, pero os seres humanos estamos continuamente tomando este tipo de decisións moi complexas con cousas incluso moi pequenas. Pero hai ditos que din que a decisión conta, pode cambiar a túa vida. É sempre moi difícil, e nesta personaxe imaxínate, é un rebumbio. Hoxe estou ben, mañá estou mal... non sei moi ben o que quero porque estou perdida, pero quero todo e á vez non quero nada. Cando non quere nada busca a heroína, e cando quere todo canta, porque é unha artista. Pero nunca chega a nada porque é incapaz de levar as cousas á terra, vive demasiado no aire.

-E ti, como Nerea, con que tipo de amor quedarías se tiveses que elixir?

-Uf, é complicado, miña nai, complicadísimo. Non o sei, pero eu penso que co pasional, fíxate.

-Debe de ser tremendo saír dunha adicción coma a que ten ela.

-É practicamente imposible. Todas as drogas son moi difíciles, cada unha ten as súas circunstancias e os seus procesos. A heroína é algo imposible, xa che din que cun pico dunha heroína da máis marronciña, que é a máis pura, as túas células detectan unhas substancias fortes e no teu cerebro e a nivel neuronal experimentas unha felicidade absoluta, algo que non tes cando estás perdido. De súpeto estás en paz, en comuñón co mundo e feliz. E claro, é un enganche moi duro. Eu vin mulleres en urxencias con síndrome de abstinencia da heroína e é como se estivesen morrendo de dor física, mental e emocional. Horrible.

-Ti, coma Claudia, que chega a Santiago enferma e coa morte pisándolle os talóns, tiveches que enfrontarte á morte na vida real co teu traballo na uci.

-Si, por desgraza a morte rodéanos continuamente e non é soamente a lei de vida de alguén que tivo unha vida plena, senón que tamén lle vén aos nenos, a xente que ten toda a súa vida por diante. E darlle ao ser humano todo o que poidas de amor neses momentos, tranquilidade e paz ás súas familias, é moi difícil. Pero hai que estar aí e é tremendo pero, á vez, moi cotián. Nesta película tiven que enfrontarme a iso, e pensei que ía ser sinxelo, pero eu non son capaz de enfrontarme a ningunha morte dun ser querido.

-Pensaches que sería máis fácil ao tratar o tema de forma ficticia?

-Si, pensaba que nunha personaxe ficticia podería encontrar algún camiño para entender, para intentar non romper e guau!... o que atopas é terrible. Nunca pensamos isto porque vivimos un pouco pendentes de cousas como: «Deulle un golpe ao coche, fulaniña dixo isto de min...».

 

Temos que aprender a gozar da vida, cada segundo, sen medo, sen nostalxia, con ganas, con retos, con oportunidades, con buscas. Soamente temos unha vida e igual mañá non existe.

-Ela está perdidísima. Sentícheste así algunha vez?

-A outros niveis. Este é un nivel moi límite. Cando non tes saída, non a hai, e nunca me atopei así. Desde moi pequena, e mira que é difícil, sabía o obxectivo que tiña. Sentíao dentro, son pulsións. E é moi difícil decidirse a seguir esas pulsións, porque nesta sociedade todos queremos ser actrices, modelos, cantantes... Pero teño posibilidades? Que teño dentro para amosarlle ao mundo? Que me fai diferente para ser boa nisto? Iso tróuxome moitos conflitos, e moita vergoña o feito de mostralo fóra. Sentinme moitas veces moi perdida, sen saber por onde ir.

-Como levaches o de facer tanta escena sen roupa?

-A verdade é que non teño ningún problema co meu corpo. A ver, todo o mundo ten as súas cousiñas, pero son actriz. Se es actriz e tes algún problema co teu corpo, dedícate a outra cousa. Eran escenas que estaban moi xustificadas por guión. Pero ao montalo, de súpeto xuntáronse tres espidos seguidos, que foi o que a min pois... vaia, distancioume un pouco da película, porque penso que esas cousas hai que falalas. Aínda que a directora tiña claro que o corpo e esa vontade de expresión era básica, e niso estou moi de acordo.

-Entón, estás de acordo ou non?

-Agora despois de vela penso que se entende ben, vense aglutinadas en lugar de ser algo progresivo, pero non podo criticalo porque non son a creadora da película. Eu leveino moi ben, porque os espidos se fan con moito tacto sempre, con moi pouca xente do equipo e moito respecto cara aos actores e con coidado. Non foi ningún problema, todo o contrario. Para Claudia a única maneira de espirse era esa, mostrar o seu corpo.

-Xa diante da pantalla es capaz de velos sen problema?

-Ben... a ver, cariño, dá un pouco de reparo [ri]. Pero intentas tomar distancia porque non es ti, é outra persoa a que se espiu. Iso hai que facelo, porque hai tempo que superei o de ser quen de verme nunha pantalla e criticarme a min mesma, porque non se pode facer, non son eu.

-Creo que Juan o leva mellor ca ti... ata retuiteou algunha escena túa espida.

-Si, iso foi en El Príncipe, non foi aquí. Tiven unha escena de amor con Álex González moi controvertida. E claro, tiña cinco millóns de persoas de audiencia, queríanme matar pola rúa e por Twitter porque eu me liaba con el. E eu: «É unha ficción, por favor! Nada teño que que ver!», [ri]. E despois deime de conta de que Juan retuitaba as imaxes e ía todo supercontento ensinando a miña escena de amor con Álex e dicindo: «Mira que guai está a miña moza!». E eu dicía: «Si... que ben...» [risos]. Así que non, el non lle dá moita importancia. Entende a miña profesión e mesmo lle fai graza, o que o fai grande por outra parte.

-Ti es moi de instintos, non?

-Si, entendino hai moito tempo, e estiven en África hai un ano para rodar un documental que tamén presentei aquí en Cans, e corroborei iso. Hai unha parte de nós, que é o cerebro que temos na cabeza, pero tamén temos outro cerebro no corazón. Hai moitas células neuronais no corazón, e moitísimas tamén no estómago e na primeira parte do intestino. Eses son os instintos. Cando ti tes un presentimento, dóeche o estómago. Antes de caer, ou de ter un accidente ou de que che pase algo, hai algo dentro de ti que te avisa. Os animais teñen iso moi desenvolvido, pero nós, como temos tantos estímulos, perdemos esa conexión animal cos nosos instintos. Eu dende hai tempo intento escoitalos.

-Cando non os escoitaches?

-Tiven un accidente moi grave hai seis anos, caín por un barranco cunha moto de neve e avisoume o corpo antes de caer, avisoume. Eu sentino, non lle fixen caso, e caín. E dicíame: «Vas morrer». Ao final non, tiven o gran privilexio de que non era a miña quenda, grazas a Deus, e simplemente rompín unha perna, pero guau!, detectei que hai que escoitar os instintos, fálanche continuamente.

-Non cadran moito os instintos co amor para toda a vida. Ti cres nel?

-Si, creo e cría... É difícil, as relacións persoais van por instintos, pero a convivencia... Os seres humanos somos moi complexos a nivel emocional, e ter un amor toda a vida é algo que xente como os meus pais son capaces de soster, xa que teñen outra idea de sufrimento, de aguante e de tirar para adiante. Nós agora estamos bastante acomodados, temos moitas facilidades, e dis: «Para que seguir se non estou cómodo?, para que traballar nesta relación na que non estou ben se necesito un cambio de aires?». Eu intento seguir os meus instintos e sempre crin nun acompañante para toda a vida, pero son cousas complexas que poderiamos estar falando horas.

-Ben, pero ti levas co mesmo compañeiro uns cantos anos, así que tan mal non o debedes de estar facendo...

-Sempre hai complexidades, pero si, dende logo pódese compartir a vida cunha persoa e é grandioso poder atopar a alguén con quen compartila e que te acompañe nas cousas malas e nas boas, que te apoie. Iso é imprescindible e engrandéceche como persoa. É realmente o que eu busco nunha parella.

-Agora estás rodando unha serie tamén en Galicia.

-É O sabor das margaridas e está dirixida por Miguel Conde, incrible director, protagonizada por María Mera, coa que formo un tándem marabilloso, e iso que foi unha semana moi dura para min, pero paseino pipa. Estou feliz, a verdade.

-E en que máis andas?

-Estou traballando moito fóra, e percorrer o mundo co meu traballo é un privilexio. México, Colombia, Miami, Francia, Italia, España, Portugal... Fixeron un cásting internacional e colleume un director italiano para unha megaprodución de dúas películas, que é unha saga que venderon a Estados Unidos dun superheroe, Último. Fago unha personaxe impresionante, que é unha xefa de cártel da droga mexicana en Italia que vai facer un negocio moi importante co principal cártel italiano. Unha muller de Chanel, que viste incrible, multimillonaria, pero que á vez é unha fera. De repente ten que interrogar, secuestrar, ameazar fisicamente con armas... e pouco a pouco vaise descubrindo quen é ela.

-Non sei como de impresionante é esa muller, pero de ti din que es unha Ava Gardner do século XXI. Como quedas?

-Que marabilla, que gusto, quedo alucinada, oxalá sexa certo. O único que fago é disfrutar, todos temos que buscar na nosa profesión un disfrute. A min levarme aos límites, meterme en personaxes o máis complexas posibles, ponme a pel de galiña. E dáme igual estar fea, guapa, correr, pegar tiros, subirme a unha moto, a un cabalo... o que faga falta para poder facer o meu traballo e que o meu equipo estea orgulloso de min.

-Como boa Tauro, es moi testalana?

-Pois por iso mesmo, ha, ha, ha, queda constancia. Son supercabezota, son unha definición de Tauro. Pero tamén sei pedir perdón, colocarme, sei cales son os meus defectos, que levo traballando neles toda a vida, e intento pór todos os medios para superarme a min mesma e dar o mellor de min.

-Hai xa catro anos che preguntamos se querías ter fillos, e dixeches que a curto prazo non. Pero podemos dar por rematado ese curto prazo, non cres?

-A verdade é que si, ando aí, pero na miña profesión por agora aínda non atopei oco. Pero si que teño ganas de experimentar o que é ser nai, e teño moi claro así de lonxe, porque ata que o experimentas non te levas o golpetón, que as nais son heroínas. Oxalá poida ser unha boa nai se o destino quere.

-Á marxe deste episodio de sinusite, que tal de saúde? Está o bicho fóra?

-Si, si. É alucinante, porque é unha enfermidade que é pesada, é un virus, e os virus non se matan, non hai medicamentos. Este ademais é tropical e descoñecido polo corpo humano, así que é unha cousa lenta. Cando tes brotes sóbeche a febre e estás fatal, e estiven un ano e medio con recaídas nas que o teu corpo, como ten que loitar contra algo que case non ve, debilítase e quedas durmida, porque necesita gastar moita enerxía niso. Só me dicían que tomase Paracetamol para a febre, esa era a gran cuestión médica!, ha, ha. Non creo moito nas terapias alternativas, pero si que levaba tempo estudando que hai cousas na natureza que axudan a afrontar enfermidades, e atopei a un médico chino que traballa con imáns, que parece unha loucura, pero como non tiña nada que perder e o tipo explicoume como funcionaba, dixen que o non xa o tiña, e probei. En dous meses estaba recuperada e en catro xa non daba nas analíticas.

-Nunca se poderá probar, pero parece que ese médico foi o que che curou, non?

-Si, efectivamente.

-«A estación violenta» estreáchela antes en Galicia que en Madrid. Ti sempre coa terriña primeiro.

-Iso sempre, levo case un ano sen poder vir porque me estou metendo a produtora, que xa che contarei, e tamén gravei un documental con Hernán Zin, Morir para contar, que estreamos en novembro sobre os reporteiros de guerra. E quero empezar a dirixir con moita humildade un documental que se chama La barrera de cristal, de tres mulleres españolas heroínas, tres das top ten primatólogas do mundo que están salvando aos grandes primates nos países máis perigosos.

-Es capaz de visualizarte nun futuro? En Galicia se cadra?

-Mira, para min Galicia é o que levo no sangue. A miña orixe, a miña rehabilitación, e cando estou mal síntoa. Non podo prescindir dela. En África foi a primeira vez que me notei na casa fóra de España, debe de ser porque nacemos alí, aínda que logo dábame moitísimo medo tamén O Congo. Levoume moito tempo, pero aprendín que é un erro visualizarte. Si que tes que ter obxectivos e agarrarte a eles, loitalos. Pero é imprescindible vivir cada momento, notalo e sentilo para poder conseguir nun futuro o que queres.

---

---

---